Monday, March 03, 2003


يک ماهي با خوش بينيته* بالا
حُسن اينکه هيشکي خونه نباشه اينه که لازم نيست فندک و سيگارو "..."ات رو تو هزار تا سوراخ قايم کني.
مي توني تو همين خونه وسط اتاق کارت رو انجام بدي.
مي‎توني پنجره رو باز نکني تا مدتها هم بوش باقي بمونه.
مي توني هرجا دستت اومد ولوشون کني.
مي‎توني از ديدن دوباره‎اش هيجان زده بشي.
حُسن اينکه خونه پر از آدم باشه اينه که ديگه جاي فندک و سيگارت تو مخفيگاهش امنه و ديگه گم نمي‎شه.
مي‎توني رو پيدا کردن دوباره‎اش حساب کني.
مي‎توني يه راز داشته باشي.
علاوه بر همه اينها، يه لذت ديگه داره وقتي مخفيانه و با ترس و لرز و آويزون از پنجره اين کارو انجام مي‎دي.


پي‎نوشت: خصوصيات بالا براي آدمهاي غير مجاز هم صدق مي‎کنه!

تاويل خوشبينيتيک: ليوان من پُره. ليوان من پُره. ليوان من پُره. ليوان من....ليوان من...ليوان من کو؟؟
کو اوت**: خوشبينان جهان متحد شويد.

Optimistiaat*
Naghle ghol**

مي توني ماهي صدام بزني

آرشيو

نامه





powered by blogger