برخلاف اون چيزي که تصور عمومه، آدمايي که توانايي و استعدادهاي زيادي دارن هيچوقت به موفقيت متناسب با تواناييشون نمي‎رسن.
کافيه چند بار اين توانايي رو محک بزنن بعد ديگه واقعا لزومي نمي‎بينن که به خودشون يا کس ديگه‎اي اثباتش کنن. بنابراين بي‎انگيزه مي‎شن.
همه چي جذابيت خودشو از دست مي‎ده. فکر مي‎کنن وقتي تو هرکاري راهشو بلدن و موفق خواهند بود (potentially)، ديگه چرا انرژي بيهوده مصرف کنن؟
پس
همچين بي‎خيال مي شينن گوشه خيابونِ زندگي،
پاشونو تکيه مي‎دن به جدولِ تنبلي و
سيگارِ عمرشون رو دود مي‎کنن*.

"ماهيه مي‎گه بگو": ماهيه درتمام مدتي که من داشتم اينا رو مي‎گفتم داشت با باله‎هاش به خودش اشاره مي‎کرد. از توي همون رختخوابي که اون زير وصفشو ديدين! نفهميدم کدوم قسمتشو به خودش گرفته.

*بابا استعاره...